نامۀ سرگشاده حکمتیار به پارلمان پاکستان

 نامۀ سرگشاده حکمتیار به پارلمان پاکستان

چرا افغان ها به اهانت اخراج میشوند وسرزمین شان با تهدید تجاوز روبه‌روست؟!

بریانیوز:(سه شنبه۶ عقرب/لړم)گلبدین حکمتیار، رهبرحزب اسلامی افغانستان دریک مقالۀ تازه نسبت به تهید های پاکستان مبنی بر حمله و تجاوز مستقیم برافغانستان از پارلمان و رهبران سیاسی پاکستان پرسیده است: نمی‌دانیم چرا پاکستانی‌های عاقل و مؤمن و اعضای پارلمان در برابر چنین تهدیدهای غیرمسئولانۀ دولت پاکستان سکوت کرده‌اند و از آن جلوگیری نمی‌کنند.؟

حکمتیاربا انتقاد تند از تخریب خانه های مهاجرین و اجراج اجباری افغان ازسوی دولت پاکستان می پرسد: چرا خانه‌های این پناهندگان مظلوم را با بلدوزر ويران می‌کنند؛ خانه‌هایی که با آبله دستان و عرق جبین خود ساخته‌اند و با توهین و اهانت اخراج می نمایند؟

آقای حکمتیار پرسیده است:چراانتقام «بی‌ال‌اِی» و «تی‌تی‌پی» ازمردم افغانستان و پناهندگان افغان گرفته می‌شود؟ 

حکمتیار به سابقۀ حملات مسلحانۀ جنگجویان مخالف دولت پاکستان اشاره کرده افزوده است: در حالی که عملیات گروه های مخالف دولت پاکستان درحین حضور نیروهای ناتوتحت رهبری امریکا درپاکستان آغاز گرديد؛ امريكا به هند اجازه داده بود گروه‌های مسلح ضد پاکستان را آموزش داده و پرورش دهند.

حکمتیار در مقالۀ مذکور به ایجاد تحریک طالبان پاکستان اشاره نموده و افزوده: مخالفان مسلح در پاکستان نه توسط طالبان افغان به‌ وجود آمده‌اند و نه توسط هیچ گروه افغان دیگر؛ بلکه در دوران اشغال بیست‌ساله فعال شدند، اگر پاکستان در این زمینه شکایتی دارد، باید از امريكا داشته باشد، نه از افغان‌ها.

حکمتیار در ادامه افزوده است: دو کشور مسلمان همسایه در آستانۀ جنگی خطرناک قرار گرفته‌اند. چندین میلیون پناهنده با زور، همراه با توهین و تحقیر، اخراج می‌شوند و خانه‌هایشان با بلدوزر ویران می‌گردد؛ کاری برخلاف ترحم، جوانمردی و اخلاق انسانی! نمی‌دانیم چرا پارلمان پاکستان در برابر این وضعیت حساس موضعی روشن و قاطع اتخاذ نمی‌کند و مانع پیامدهای وخیم آن نمی‌شود!

آقای حکمتیارگفته است، ملت سرفرازافغانستان قربانی سیاست های غلط و مداخله گرانۀ همسایگان اش بوده و طی نیم قرن خونش در جنگ های نیابتی خونینی که همسایگان بر آن تحمیل کرده اند، ریخته شده است.

او گفته است:«ملتی سرافرازدر حال تحقیر شدن است و سرزمینش با تهدید تجاوز روبه‌روست؛ ملتی که قربانی سیاست‌های غلط همسایگانش بوده، و در نیم قرن گذشته خونش در جنگ‌های نيابتي خونینی که بیگانگان بر آن تحمیل کرده‌اند ریخته شده است؛ روستاها و خانه‌هایش ویران گردیده، به مهاجرت مجبور شده، و صدها هزار شهید تقدیم کرده است. این‌ها پیامد تهاجمات ظالمانۀ نیروهای شوروی، و سپس امريكا و ناتو است».

آقای حکمتیارمی گوید: برای هر پاکستانی عاقل معلوم است که پاکستان ازبرکت جهاد ومبارزات مردم مسلمان افغانستان آباد شد و به به سلاح اتومی دست یافت، اگر تهدید شوری نمی بود هرگز امریکا به پاکستان اجازه نمی داد که دارای سلاح هستوی شود.

آقای حکمتیاردرادامه نوشته است، جهاد و مقاومت ملت مجاهد افغانستان بود که باعث شد پاکستان از حملۀ مشترک و تجزیه توسط مسکو و دهلی نجات یابد. به گفته آقای حکمتیار، نیروهای شوروی وقت تنها برای اشغال افغانستان نیامده بودند بلکه آمده بودند که خود را به سواحل بندر کراچی برسانند.

وی نوشته است:«نیروهای شوروی تنها برای اشغال افغانستان از مسکو نیامده بودند؛ به اشغال کشور ما بسنده نمی‌کردند؛ بلکه شعار سربازانشان این بود: «بند کفش‌های خود را بر ساحل کراچی باز خواهیم کرد.» اگر ارتش سرخ در افغانستان متوقف نمی‌شد، بدون تردید همین اتفاق می‌افتاد؛ پاکستان نه تنها میزبان ارتش سرخ می‌شد، بلکه با حمله‌ی مشترک شوروی و هند روبه‌رو می‌گردید، و نتیجه‌ی آن بی‌تردید فاجعه‌بار و جبران‌ناپذیر می‌بود. جهاد و مقاومت افغان‌ها بود که باعث شد پاکستان از حمله‌ی مشترک و تجزیه توسط مسکو و دهلی نجات یابد. هر پاکستانی وطن‌دوست و عاقل این حقیقت را درک کرده و بدان اعتراف دارد.»

آقای حکمتیار ضمن قدردانی ازاینکه دولت پاکستان به مهاجرین پناه داد و ازجنگ آزادی خواهی در برابر شوروی حمایت نمود گفته است، این نیز وظیفۀ دینی بر دوش پاکستان بود و از لحاظ عقلی و اخلاقی هیچ گزینۀ دیگر نداشت.

آقای حکمتیار درمقاله نگاشته است:« آنان در بیابان‌های سوزان سکونت گزیدند، با دستان خود کلبه‌هایی گِلی ساختند، پسران جوانشان را در سنگرها باقی گذاشتند؛ یکی شهید شد، دیگری جای او را گرفت. خدا می‌داند اگر فداکاری و مقاومت آنان نبود، پس از افغانستان چه سرنوشتی در انتظار پاکستان بود! شوروی از غرب به پاکستان حمله می‌کرد و هند از شرق، و در داخل پاکستان، احزاب طرفدار روس و هند همان می‌کردند که هم‌پیمانانشان در افغانستان کردند.»

درمقاله آقای حکمتیار افزوده است: نمی‌دانم آیا کسانی که امروز افغان‌ها را نمک‌حرام می‌نامند؛ به یاد دارند که همین گروه‌ها روزی در شهرهای پاکستان پرچم‌های سرخ برافراشتند و برای ورود نیروهای شوروی به رقص و پایکوبی پرداختند؟ آیا فراموش کرده‌اند که رئیس‌جمهور وقت بارها می‌گفت: "ما مدیون مجاهدین افغان هستیم که ارتش شوروی را متوقف کردند؛ اگر آنان و مقاومتشان نبود، مقابله با شوروی در پاکستان بسیار دشوار می‌بود"؛ يقيناً اگر آنان از کوه‌های بلند و دره‌های تنگ افغانستان عبور می‌کردند، رویارویی با آنان در دشت‌های پاکستان تقریباً ناممکن بود.

آقای حکمتیار افزوده است: چرا اکنون به محسن خود «نمک‌حرام» می‌گویند؟ و چرا خانه‌های این پناهندگان مظلوم را با بلدوزر ويران می‌کنند؛ خانه‌هایی که با آبله دستان و عرق جبین خود ساخته‌اند؛ در حالی که امروز پلیس پاکستان با زور و تحقیر بی‌سابقه آنان را از خانه‌هایشان بیرون کرده و این خانه‌ها را با بلدوزر ویران می‌کند!

آقای حکتیارهمچنان دولت پاکستان را در بحران مهاجرین افغان شریک میداند ومی نویسد: اسلام‌آباد در این مسئولیت(بحران مهاجرین) شریک است؛ زیرا در اشغال افغانستان به‌طور کامل از امريكا پشتیبانی کرد. حملۀ امريكا و متحدینش نیز از آسمان و زمين پاکستان صورت گرفت و تدارکاتش نیز از طریق پاکستان انجام شد.

 آقای حکمتیار دولت پاکستان را به همدستی با (کی جی بی) و (سی آی ای) متهم کرده اعا میکند که اگر دولت پاکستان بعد از خروج قوای شوروی از حکومتی که خواست ملت افغانستان بود حمایت میکرد و با ائتلاف ضد مجاهدین حزب اسلامی و مورد حمایت KGB و CIA  همکاری نمی کرد نه مهاجرین تا امروز در پاکستان می ماند و نه تجاوز امریکا به وقوع می پیوست و نه امروز در آستانۀ جنگ دیگری با افغانستان قرار میداشت.

درمقاله آقای حکمتیار به وضعیت گذشته پاکشتان شاره کرده نوشته است:همزمان با کودتای داودخان، در پاکستان پرچم‌های سرخ به اهتزاز درآمد؛ کلاه‌های سرخ بر سر می‌گذاشتند و برای ورود نیروهای روسی به رقص و پایکوبی می‌پرداختند؛ در اشعار و شعارهایشان آن‌ها را به آمدن دعوت می‌کردند.

آقای حکمتیار می نویسد: مهاجرین افغان در نا امنی های پاکستان دست ندارند بلکه آنان به امنیت پاکستان کمک کردند.

وی افزوده است: کسانی که با واقعیت‌های تاریخی آشنا هستند می‌دانند که سلسلۀ انفجارها و ترورها در پاکستان از همان زمان آغاز شد و این روند هنگامی متوقف گردید که نخستین گروه‌های مهاجرين افغان به پاکستان رسیدند.

 اين مهاجرين به امنیت پاکستان کمک کردند؛ نه اینکه عامل ناامنی باشند. ناامنی پاکستان یا ناشی از مداخلات رقبای قدرتمند آن است، یا از سیاست‌های نادرست اسلام‌آباد.

آقای حکمتیار در مقالۀ مذکور به وضعیت ایران نیز اشاره نموده نوشته است: ایران از امارت اسلامی خواسته است دوصد هزارافغان را به نام کارگر به ایران بفرستد، به گفته آقای حکمتیار، فضای جنگی منطقه، تهدیدهای امريكا و اسرائیل علیه ایران، هشدارهای پاکستان برای حمله به کابل باعث شده تهران چنین توافقی با قندهار انجام دهد.

آقای حکمتیار دولت پاکستان را هشدار داده تا در جال مکر امریکا نیفتد و خوشب ینانه به وعده های امریکا فریب نخورد، وی در ادامه افزوده است: امروز همان تجربه‌ گذشته دوباره تکرار می‌شود: در ظاهر سخنی دربارۀ جنگ افغانستان و پاکستان گفته می‌شود، اما در خفا دقیقاً خلاف آن عمل می‌گردد.

حکمتیار در مقالۀ مذکور به ایجاد تحریک طالبان پاکستان اشاره نموده و افزوده: مخالفان مسلح در پاکستان نه توسط طالبان افغان به‌وجود آمده‌اند و نه توسط هیچ گروه افغان دیگر؛ بلکه در دوران اشغال بیست‌ساله فعال شدند. اگر هند گروه‌هایی را پرورانده و آموزش داده است، مسئولیت آن با امريكاست که به هند اجازه‌ی فعالیت‌های اطلاعاتی علیه پاکستان از طریق افغانستان را داده بود. اگر پاکستان در این زمینه شکایتی دارد، باید از امريكا داشته باشد، نه از افغان‌ها.

 در مقاله آمده است: با در نظر داشت این واقعیت ها و عملكردها، پاکستان از امريكا ناراضی شد و در سال ۲۰۰۴ دوباره حمایت از طالبان را از سر گرفت و تا سال ۲۰۲۱ ادامه داد. رهبر یکی از احزاب مذهبی-سیاسی پاکستان در خطاب به دولت گفت: «چرا سی هزار (۳۰٬۰۰۰) جوان پاکستانی (طالبان) را برای جنگ به افغانستان فرستادید؟» این جوانان نه برای جنگ علیه شوروی فرستاده شده بودند و نه علیه امريكا؛ بلکه برای جنگ‌های داخلی و حمایت از طالبان افغان اعزام شدند. هزاران نفر از آنان هنگام آغاز حملات امريكا در شمال افغانستان کشته شدند؛ برخی طى بمبارى ها و حملات راكتى، برخی پس از اسارت و شمارى نيز پس از آن كه به شرط امان تسليم شدند؛ و تعدادی پس از سال‌ها اسارت به پاکستان بازگردانده شدند.

گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی افغانستان در اخیر به صراحت از دولت پاکستان خواسته است تا درقبال افغانستان سیاست سازنده، روشن وثابت  را اختیار نماید تا د روشنایی آن هردو کشور بتوانند به عنوان ملت های مسلمان اختلافات و مشکلات شان را به گونه عادلانه ومنطقی بدون مداخله در امور داخلی یکدیگر حل فصل نماید.